تاریخچه ارتودنسی به هزار سال پیش برمی گردد و از مصر باستان بوده است.
شاید شما تصور کنید که ارتودنسی مدرن ترین بخش دندانپزشکی است.
اما تحقیقاتی که امروزه توسط محققین صورت گرفته نشان می دهد که تاریخچه توجه به لبخند زیبا از مصر باستان بوده است.
این توجه باعث شده که دستگاه های مختلف و تکنیک های گوناگون ارتودنسی دندان به تدریج توسعه پیدا کند تا به پیشرفت پیچیده کنونی برسد.
دندان ها و فک های ضعیف همواره باعث ایجاد مشکلاتی در جویدن و صحبت کردن افراد بوده اند.
بنابر این تعجب آور نیست که از تاریخچه ارتودنسی و اولین درمان هزار سال می گذرد.
با توجه به دندان های کشیده شده که از بقایای انسانی به دست آورده اند معلوم شده که کشیدن دندان از حدود 50000 وجود داشته است.
همچنین در دهان و در اطراف بسیاری از مومیایی های مصر باستان باند های فلزی دیده شده است.
باستان شناسان معتقدند که کار این نوارهای فلزی وارد آوردن فشار و نیرو برای به حرکت در آوردن دندان است.
امروزه نیز یک متخصص ارتودنسی برای اصلاح دندان های ناهموار از بریس ارتودنسی استفاده می کند.
یونانیان باستان ، اتروسن ها و رومی ها نیز از درمان ارتودنسی بهره مند بودند.
یک پزشک یونانی در 400 سال قبل از میلاد نوشته ای در باره اصلاح بی نظمی دندان دارد.
نویسنده رومی به نام سلسوس نیز نوشته ای در باره دندان های در حال رویش دارد.
وی در این نوشته به نوجوانان توصیه می کند که دندان های کج در حال رویش خود را با فشار مرتب انگشت صاف کنید.
یک نویسنده رومی دیگر به نام پلینی ایده ای دارد که توصیه می کند دندان های بلند خود را نگذارید بیشتر از آن رشد کند.
پیشرفت ارتودنسی پس از دوران باستان تا قرن 17 متوقف شد.
زیرا هیچ شواهدی در این باره کشف نشده است.
در اواخر قرن هفدهم و در سال 1756 فلیپ فاف از پاریس توانست با استفاده از موم قدمی در راه پیشرفت ارتودنسی بردارد.
یک دندانپزشک نابغه هم به نام پیر فاخارد در این دوران پا به عرصه حیات گذاشت.
پیر فاخاراد را پدر دندانپزشکی می نامند.
او متولد سال 1728 بود و توانست با اختراع یک دستگاه به نام باندی تحول قابل توجه ای در ارتودنسی بوجود بیاورد.
باندی تشکیل شده بود از یک نوار فلزی به شکل نعل اسب که حاوی سوراخ های با فاصله های منظمی بود.
او این دستگاه را در اطراف دندان های بیمار قرار می داد تا دندان ها را مرتب و اصلاح نماید.
فاخارد توانست در بیماران مبتلا از مجموعه ای از فورسپس ها به نام پیلین استفاده کند.
این دستگاه دندان های بیمار را به دندان های مجاور اتصال می داد.
همچنین این دستگاه باید تا بهبود دندان های بیمار باید آن را در محل نگه می داشت.
کریستوف – فانچوئیز دلبارر نیز در ایجاد روید های ارتودنسی نقش مهمی به عهده داشت.
او در ده سال تلاش خود در پیشرفت ارتودنسی گام های موثری را برداشت.
او سعی کرد که دندان های پر شلوغ و پر تراکم را با قرار دادن نخ های چروک یا چانه های چوبی بین آنها از هم جدا نگه دارد.
در قرن نوزدهم مشارکت قابل توجه ای در پیشرفت ارتودنسی در ایالات متحده آغاز شد.
در سال 1822 دستگاهی اختراع شد که از بیرون دهان به فک فشار می آورد ، تا بیرون زدگی فک را اصلاح کند.
این دستگاه ارتودنسی متحرک نوعی بریس ارتودنسی خارجی بود که از بالا به سر و از پایین به گردن متصل می شد.
چپین هریس نخستین کتاب کلاسیک دندانپزشکی را به نام « هنر دندانپزشکی « منتشر کرد.
او در این کتاب شیوه هایی مانند دستگیره های لحیم کاری را در باند برای کمک به چرخش دندان ابداع کرد.
همچنین مقاله استفاده از کلاهک های طلایی برای باز شدن دندان را منتشر کرد.
چارلز در سال 1839 جوش دادن لاستیکی را به دندان اختراع کرد.
از آن پس ارتودنتیست ها توانستند از مواد جدیدی در دستگاه ارتودنسی خود استفاده کنند.
امروزه الاستیک یا کش ارتودنسی نقش مهمی را در بریس ارتودنسی ایفا می کند.
در قرن بیست و یکم « ادوارد هارتلی « را پدر خوانده ارتودنسی مدرن نام گذاشته اند.
او مردی است با طیف وسیعی از دستاوردهایی که امروزه نقش مهمی در دستگاه های ارتودنسی دارند.
او خواص واقعی ملکلوکسیون یا ناهماهنگی را شناسایی کرد.
همچنین در سال 1880 توانست با مجموعه ای از تجهیزات ارتودنسی که به طور فزاینده ای موثر عمل می کنند ، کمک قابل توجه ای در پیشرفت این علم داشته باشد.
قبل از دهه 1970 ارتودنتیست ها تنها می توانستند با پیچاندن سیم در اطراف هر دندان براکت ها را به دندان ها متصل کنند.
اما پس از اختراع چسب توسط دکتر ایوانز براکت ها با چسب دندان به سطح خارجی دندان ها چسبانده می شدند.
در عین حال با ورود فولاد ضد زنگ به جای طلا و نقره کاهش هزینه قابل توجه ای در این درمان بوجود آمد.